Dag 16 Craters of the Moon

Vanmorgen lekker rustig aan gedaan: het is tenslotte zondag. Ontbijtje aan onze eigen tafel met Mountain Dew (prik) als drinken. Beetje eigenaardig. Zonnetje scheen maar het zou mogelijk gaan regenen, dus we besloten ons uitstapje van vandaag niet langer uit te stellen: een reisje naar de maan.  Bijna dan: naar het gebied waar de astronauten voor de maanreis hebben geoefend, Craters of the Moon. Een uitgestrekt gebied waar duizenden jaren lang vulkanische uitbarstingen hebben plaatsgevonden, tot 2000 jaar geleden, en er een grote hoeveelheid lavagesteente en kraters van uitgedoofde vulkanen (groot en klein) zijn achtergebleven. Het gebied dat we konden bezoeken was maar een klein gedeelte van het park, maar we hadden toch zeker 5 uur nodig om het meeste te kunnen zien. Bijna 10 kilometer wandelen, klimmen, klauteren, afdalen op ruim 1800 m hoogte...maar wat een indrukken, overweldigend. We hadden vantevoren niet verwacht zo verrast te worden door het toch nog gevarieerde landschap. En door de stormachtige wind. Blijkbaar waait het altijd stevig in dit gebied, en dat was ook vandaag goed te merken. Niet zo handig als je oorpijn hebt! Dus ik heb zoveel mogelijk de capuchon van mijn trui over mijn oren getrokken en deze goed vastgehouden. Gelukkig was het geen koude wind en je raakt er ook wel aan gewend. Na twee kortere trails langs de jongste lava stromen en delen van kraters, kwamen we aan bij een grote, kale, zwarte lava/gruisheuvel, de Inferno Cone, ontstaan na een uitbarsting een eind verderop. De klim naar boven was niet lang, maar wel steil: 50 meter stijgen met een hellingspercentage van 8 tot 28% naar 1884m. Adem happen onderweg en zorgen dat je niet van de helling afwaait, maar wat een uitzicht op de top, onder een blauwe lucht en in de stralende zon! We werden er stil van. Niet in foto’s te vangen, al hebben we wel een poging gedaan. Een stukje verderop lagen twee hele korte trails naar wat kleinere kraters, maar er begon ook een lange trail: 2,9 km heen en dan dezelfde weg nog eens terug. Zou dus 5,8 km worden, en dat leek ons wat teveel. Maar we besloten gewoon een stukje te gaan lopen en dan terug te keren als we het genoeg vonden. Al snel ging het pad steil omhoog en op de top van de heuvel aangekomen bleken we bij een enorme krater te zijn aangekomen. Prachtig om te zien. Gelukkig allebei geen hoogtevrees, want het smalle pad liep langs de rand van de krater, daalde en steeg weer en we kwamen bij de volgende krater. Toen we die ook langs de rand lopend hadden bekeken besloten we terug te gaan. Elkaar vasthoudend om niet te struikelen over losliggende stenen of alsnog over de rand te waaien, kwamen we gelukkig weer heelhuis beneden. Onderweg nog een kleine, razendsnelle grondeekhoorn op de foto kunnen zetten. Een volgende trail ging over een deels begroeide lavaheuvel en dwars door en over lavagesteente. Heel bijzonder om door zo’n woestenij te lopen. Na deze wandeling van 3 km had ik het eigenlijk wel een beetje gehad, en mijn benen ook. Maar we hadden het laatste gedeelte van de rondweg nog niet gezien, en we besloten toch nog even te gaan kijken. Hier waren grotten te vinden, verstopt in enorme lavavelden. De verleiding was toch te groot toen we een foto zagen van de Indian Tunnel: een enorme grot waar het licht naar binnen viel. Toch maar proberen. De wandeling er naartoe was 1,3 km (en dus terug ook weer 1,3) en toen we langs het trapje naar beneden de grot inkeken was de verleiding toch te groot. Trapje af en dan sta je in een enorme grot met grote brokken gesteente die de weg versperren en waar je overheen moet klauteren, half in het donker, vleermuispoep ontwijkend en je weg zoekend naar het eind van de grot waar je weer naar boven kan, door een klein gat. Heel wat Amerikanen zullen op deze manier de grot niet uitkomen gezien hun omvang. Daarna van lavablok naar lavablok springend langs een uitgezet ‘pad’ (zorgen dat je bij de paaltjes in de beurt blijft), tot je weer bij het gewone pad bent. Prachtig allemaal, maar ik was helemaal kapot. Theo gelukkig niet, dus hij was fit genoeg om ons thuis te brengen, na een maaltijd te hebben gekocht bij de supermarkt. We zijn nu twee uur verder, en ik begin weer een beetje bij te komen. Maar het was het dubbel en dwars waard; een fantastische dag.