Dag 15 Van Salmon naar Sun Valley

Het verblijf in het enige motel deze vakantie is goed bevallen. Rustige omgeving, geen lawaaierige gasten en bij het ontbijt bezetten wij één van de drie tafels. Gastvrijheid van de eigenaren, afkomstig uit India, is uitstekend. Bij de plaatselijke supermarkt onze lunch gekocht (vers gebakken witbrood, Amerikaanse kaas en grote blauwe pruimen) en daarna op weg gegaan naar Sun Valley. We rijden vandaag een paar Scenic Routes (toeristische wegen), en de omgeving is inderdaad prachtig. Natuurlijk ook omdat het zonnetje weer schijnt, al is het wel af en toe bewolkt. Amerikanen zijn toch wel rare jongens. Rijden we een uur alleen op de weg in de middle of nowhere, staat er een oud houten huisje waarin een computerspecialist zijn diensten aanbiedt. De dichtstbijzijnde computereigenaar woont waarschijnlijk zo’n 50 km verderop en er rijdt geen kip op de weg. Wel steekt er een grote kalkoen over, op hoge poten en met een kleine kop, en verstopt zich in de bosjes. Verschuilt zich zeker alvast voor Thanksgiving. De routebeschrijving van de reisorganisatie geeft aan dat we de grote weg moeten verlaten, om de Trail Creek Road te volgen. We hebben op de kaart al gezien dat de weg gedeeltelijk onverhard is, maar met een Jeep moet dat geen probleem zijn. En als het asfalt ophoudt, kunnen we inderdaad prima verder rijden. Even verder op verschijnen er waarschuwingsborden, die aangeven dat de weg steil wordt en modderig, en geen weg is voor personenauto’s. Maar wij hebben een Jeep, dus we rijden gewoon door. De weg wordt inderdaad wat smaller en modderiger en iets steiler. Amerikanen kunnen soms zo overdrijven met waarschuwingen voor de weg. Na de lunch op een winderige parkeerplek, met het geratel van een ratelslang in het struikgewas als achtergrondgeluid, rijden we dan ook opgewekt verder. Het volgende waarschuwingsbord nemen we voor kennisgeving aan, maar dan verandert de weg ineens behoorlijk. Heel smal, rotsachtig, heel bochtig en heel steil. Voor we het weten rijden we langs afgronden en moeten we op tijd een ‘vluchtstrookje’ oprijden om een tegenstander te kunnen laten passeren. Zonder enige vorm van afrastering langs de afgrond en een zachte berm is dat elke keer weer een avontuur. Wel wat zweethandjes, maar Theo weet ons veilig beneden te krijgen en het asfalt voelt weer heerlijk onder onze wielen. We zijn nu ook op de plaats van bestemming, maar het hotel is lastig te vinden. Elkhorn Village, de naam die we hebben doorgekregen, wordt aangegeven langs de kant van de weg, hoewel onze routebeschrijving iets anders aangeeft. Volgens mij moeten we dat bordje volgen, volgens Theo niet. Als we er toch naartoe rijden, onder protest van Theo, komen we niet bij een hotel uit, maar bij verschillende woonvoorzieningen die allemaal een andere naam dragen. We rijden de aangegeven route dus nog eens een paar keer over (het nummer 100 dat we moeten hebben is langs de weg niet te vinden), we bellen het hotel (voicemail), vragen het na in een ander hotel en die dame verwijst ons toch naar dezelfde Village waar we al geweest zijn. Navraag daar bij de winkel van de golfclub (jaja) leidt ons weer terug naar het dorp voor een sleuteladres. Kortom, zo’n twee uur later stappen we eindelijk onze studio binnen. Een heel leuk onderkomen met keukentje en zithoek. Hier komen we het weekend wel door. Een glaasje witte wijn en ovenpizza (vers gemaakt) smaken dan ook prima.