Dag 19 Van Baker City naar Hood River

Voor het eerst heb ik een hele nacht doorgeslapen, heerlijk. Het hotelleven begint te wennen, nu we nog maar 3 nachtjes te gaan hebben. We staan een beetje op tijd op, want we hebben vandaag een lange rit voor de boeg, zo’n 6,5 uur. Eerst dochterlief gebeld: Dimfy is jarig, 23 jaar alweer. Wat vliegt de tijd. Ontbijten doen we op de hotelkamer, met Griekse yoghurt, blauwe bessen en granen. Erg lekker en een stevige bodem voor vandaag. Eerst nog even tanken vlakbij het hotel voor we richting Hood River rijden. We zijn tot nu toe gewend om eerst te betalen voor we mogen tanken. Maar we zijn hier in Oregon: het blijkt tegen de wet te zijn om zelf te tanken. Je mag de pomp zelfs niet aanraken, alleen de bediende mag eraan komen. Rare jongens, die Amerikanen. Het is bewolkt als we wegrijden, en al gauw begint het te regenen. De omgeving is mooi, maar we kunnen helaas niet zover zien als anders. We hebben nog even te gaan voor we bij het gebied zijn dat we willen bekijken, John Day Fossil Beds National Monument. Door vulkanische werking en lavastromen is bijzondere natuur ontstaan, waar men ook de nodige fossielen heeft gevonden. Hopelijk is de lucht dan een beetje opgeklaard. We rijden 2 uur en vermaken ons prima door naar de radio te luisteren (Barak Obama wordt voor leugenaar uitgemaakt door een man die niet de waarheid spreekt) en te genieten van M&M’s en Werther’s Original. Onze gebitten kunnen meteen in de revisie na de vakantie. Theo heeft nog bijna drie mooie hertjes op de motorkap. Zijn aandacht is zeker afgeleid door de veelvuldige reclame’s op de radio voor Viagra pillen: 40 voor $99,00. Kun je je in Nederland toch niet voorstellen. Bij het eerste uitzichtpunt aangekomen is het berenkoud en miezert het nog een beetje. Even snel wat foto’s gemaakt, een stukje brood gegeten en weer snel in de warme auto gekropen. John Day Fossil Beds bestaat uit drie locaties die verspreid liggen, en we hebben al min of meer besloten om het deel dat te ver van de route afligt niet te bekijken. Als we bij het eerste gebied aankomen, Sheep Rock, zien we prachtige rotsen met groene en rode kleuren. We brengen een kort bezoek aan het bezoekerscentrum voor een plattegrond van het gebied en besluiten naar de Blue Basin te gaan. Daar lopen we een korte trail van 2 km. We zijn er helemaal alleen, het is droog geworden, en het zonnetje komt een beetje door. Al snel lopen we tussen gigantische groene rotsen. Een hele bijzondere kleur (ik vind het geen blauw) en een hele onwerkelijke omgeving, waar groen water stroomt. Aan het einde van de trail rijst een enorme groene wand op met grillige vormen. Het gekras van een kraai is het enige geluid dat te horen is.Voor ik het weet lopen de tranen over mijn wangen, blijkbaar overweldigd door de omgeving. Het is dan ook wel heel bijzonder. Onder de indruk lopen we na een poosje weer terug naar de auto. Een stukje verderop ligt de Foree Area: een grote wand van groene steen met daar bovenop een rode laag. Nadat we die ook hebben bekeken gaan we richting de Painted Hills, het gebied dat we eigenlijk wilden bezoeken en waarvoor onze reis is aangepast door de reisorganisatie. Het weer gaat vandaag alle kanten op: dan rijden we in de regen, dan in de mist, dan sneeuwt het (!) en dan weer schijnt de zon. Het is dus nog een verrassing welk weer we treffen bij de Painted Hills. Het weggetje dat we in moeten rijden zit vol kuilen, dus het is even opletten geblazen. Dan rijden we plotseling langs een paar felrode heuvels: wat een ongelooflijk gezicht. Maar we zijn er nog niet, de ‘echte’ heuvels moeten nog komen. Als die in beeld komen is het adembenemend. Gladde, geel met rode heuvels liggen daar heel onwerkelijk te liggen. Ik kan er geen genoeg van krijgen en maak de ene foto na de andere. Het is droog, af en toe komt de zon door en een dreigende donkere lucht zorgt voor de nodige kleureffecten. We nemen ook de tijd om rustig te lunchen op een bankje, met zicht op de heuvels. Na zoveel indrukken besluiten we dat het tijd is om naar ons hotel te gaan. We hebben nog een uur of drie voor de boeg en zullen daarmee de 6000 km wel vol maken sinds ons vertrek uit Seattle. Hood River ligt vlak bij Mount Hood. Deze besneeuwde berg zien we op zo’n 100 km afstand al liggen. Als we er vlakbij zijn, lijkt hij in rook te zijn opgegaan, verstopt achter heuvels en bossen. We komen uiteindelijk om 19.00 uur met zon aan in Hood River en eten een pizza bij Petro’s Plaza. Voor mij vegetarisch dit keer. Toen we voor de tweede keer tankten vandaag stond er een grote trailer met koeien naast ons. Door kleine gaten werden snuiten en tongen naar buiten gestoken. Ik hoefde meteen geen vlees meer. Theo is weer naar de spa en sauna van het hotel gegaan. Morgen ga ik met hem mee. We blijven hier twee nachten.