Dag 12 Van Butte naar Yellowstone National Park

Na het ontbijt op naar World Museum of Mining. Het is bewolkt en fris, maar gelukkig wel droog vanmorgen. Het museum is snel gevonden, maar helaas zijn de rondleidingen ondergronds al volgeboekt door scholen. Gelukkig is er boven de grond ook genoeg te zien: een mijndorpje is in ere hersteld en als openluchtmuseum te bewonderen. Bij de machines die zijn opgesteld, is Theo als technicus niet weg te slaan. Maar uiteindelijk hebben we alles voldoende bekeken en gaan we op weg naar Yellowstone National Park. Regen en opklaringen wisselen elkaar af, we rijden langs Amsterdam (geen grapje) en tegen de tijd dat we noordingang van Yellowstone inrijden is het regenachtig. We moeten voorzichtig rijden omdat er Elks (een groot soort hert) zijn neergestreken op een grasveld. Bij de exemplaren die rondlopen moet je zeker uit de beurt blijven, omdat ze agressief kunnen zijn. We willen vandaag in ieder geval Mammoth Hot Springs bekijken, een terrasvormige bron, maar het is gaan plenzen en we besluiten in de auto af te wachten of het droog wordt. Hele rijen mensen trekken voorbij, verkleumd, door en door nat geregend, in winterjassen, met wanten aan, mutsen op...zit Theo in de auto met z’n korte broek. Na een half uurtje lijkt het toch droog te worden en wagen we de gok. Theo besluit op mijn aandringen toch maar wat warmers aan te trekken, en dan lopen we een mooie trail langs de verschillende terrassen. We hebben het al een keer gezien, maar het blijft fascinerend. Omdat het al laat is geworden, besluiten we naar ons onderkomen aan het Yellowstone Lake te rijden. We nemen de oostroute door het park, en zien al snel tegemoetkomende auto’s met sneeuw op de motorkap. We vragen ons af waar die vandaan komen, maar daar komen we snel genoeg achter. Terwijl de weg omhoog slingert en de bewolking dichterbij komt, beginnen er sneeuwvlokken te vallen. Voor we het weten zitten we in een witte wereld, half september, op 2700 meter hoogte. We zien prachtige Mule Deers (een kleiner soort hert), maar terwijl de weg met een percentage van 8% daalt, de weg glibberig is en bochtig, is een foto maken niet zo simpel. Het beestje heeft in ieder geval een mooi achterste. Terwijl we naar beneden glibberen, passeert een parkwachter met zwaailichten. Het blijkt dat hij de weg heeft afgesloten voor verkeer dat er nog op wil, omdat het te gevaarlijk is. Ik ben dan ook blij als we weer door het dal rijden. Het besneeuwde Yellowstone is schitterend om te zien. Als we dan ook nog een coyote zien staan op het open veld kan onze dag niet meer stuk. Bij het hotel krijgen we onze cabin toegewezen en dan kunnen we eindelijk een hapje eten: een groene salade uit de supermarkt. De avond doorbrengen zonder t.v. of internet lukt prima, gewend als we zijn door onze jarenlange kampeervakanties in Frankrijk.