Dag 21 Van Hood River naar Seattle

Na een onrustige nacht (veel verkeer, lange trein, w.c. die een paar keer per uur spontaan begint te lopen) is onze laatste volle vakantiedag aangebroken. Vandaag rijden we terug naar Seattle, voor de laatste overnachting in Amerika. We willen onderweg Mount Saint Helens bezoeken, mede op aanraden van kennissen die jarenlang in Amerika hebben gewoond. Bij een uitbarsting in 1980 is de hele bovenkant van de berg ingestort, en deze grote open krater kan je bekijken vanaf de Johnston Ridge Observatory. We moeten hiervoor wel zo’n 150 km omrijden. Na een lekker ontbijt met uitzicht op de Columbia rivier, die langs het hotel stroomt, gaan we op weg. Het is erg bewolkt, en het duurt dan ook niet lang of het regent stevig. Dat belooft niet veel goeds, maar tot nu toe hebben we geluk gehad bij het bekijken van natuurgebieden, dus we wagen het er maar op. Bij een informatie centrum aan het begin van de weg die naar de vulkaan leidt, zien we op een live webcam dat de krater niet tot nauwelijks zichtbaar is door de (regen)wolken die om de berg hangen. We besluiten toch maar naar de Observatory te gaan, we hebben nu toch geen andere plannen met die regen. Helemaal alleen rijden we binnen een uur naar boven. De uitzichten zullen fantastisch zijn, maar blijven helaas onzichtbaar voor ons. Een roedel grote herten springt nog net op tijd over de vangrail in de struiken als we een bocht nemen. Je krijgt wat van dat wild hier. Gelukkig hebben we geen beesten doodgereden, maar ook vandaag zien we weer meer dan genoeg kleine platte dieren op en langs de weg liggen. Omdat we alleen op de weg rijden, verwachten we niet dat het druk zal zijn boven, ook gezien het slechte weer. Eenmaal boven gekomen, komt het water met bakken uit de lucht. Terwijl we de auto parkeren, zien we dat er behalve veel auto’s ook drie schoolbussen staan. Dat wordt binnen dus een kippenhok. Van de krater is inderdaad vrijwel niets te zien, dus we kijken wat rond in de Observatory tot we aan kunnen schuiven bij een film over de uitbarsting. Onze kennissen waren laaiend enthousiast over het feit dat na deze film grote gordijnen werden weggeschoven, zodat je prachtig uitzicht had over Mount Saint Helens. Maar dat was bij een blauwe lucht in de stralende zon. Dus..De film valt tegen: hele snelle beelden en beelden die door elkaar lopen. Mijn ogen kunnen zich niet snel genoeg instellen, zeker niet omdat we vooraan zitten, dus ik word er alleen maar draaierig van. In ieder geval maar een stuk naar achteren gaan zitten. Als de gordijnen na de film opengaan, zien we inderdaad nog steeds vrijwel niets. Jammer, maar het is niet anders. Nu dan maar op weg naar Seattle, en onderweg nog een lunch op de kop tikken. Het is pas tegen 4 uur als we een Wallmart zien liggen waar we brood en beleg kunnen kopen. Honger...! Er passeren twee vrouwen van de Amish. Vreemd om ze in die omgeving te zien in hun schorten en met hun mutsjes op. Ze moeten niets hebben van het moderne leven en leven teruggetrokken op het platteland waar ze zelf voorzien in hun levensbehoeften met ouderwetse landbouwmethodes. We rijden het laatste stuk naar Seattle via de snelweg, die vaak van slechte kwaliteit is en veel lawaai maakt. De verkeersborden zijn in ieder geval weer heel. We hebben heel wat verkeersborden met kogelgaten gezien de afgelopen weken. Ondanks de vrijdagmiddagdrukte zijn we redelijk op tijd in het hotel. In het super ongezellige restaurant allebei een heerlijke salade gegeten, en nu alles sorteren, weggooien en inpakken voor morgen. Het vliegtuig vertrekt om 13.45u en we moeten 3 uur van tevoren op het vliegveld aanwezig zijn. Huurauto moeten we voor die tijd inleveren, maar als het even kan rijden we morgen eerst nog even naar het graf van Jimi Hendrix, een jong gestorven, beroemd gitarist van de jaren 60.