Van Corpus Christi naar San Antonio

En om iets voor 5 uur loopt inderdaad de wekker af. Lennart had al aangegeven waarschijnlijk niet mee te gaan, en hij draait zich inderdaad nog eens lekker om. Dus gaan we met z’n tweetjes op pad, gewapend met fototoestel en met twee bakjes yoghurt voor een eerste ontbijt. Ik bedenk me dat ik misschien iets warms aan moet trekken zo ’s ochtends vroeg aan zee, maar zodra we uit het hotel stappen valt er een warme, vochtige deken over ons heen. De thermometer in de auto geeft 82 Fahrenheit, ofwel 27,7°C aan, en terwijl we door het donker rijden met de airco aan, moeten de ruitenwissers de hele tijd aan omdat de warme lucht tegen de koude voorruit condenseert. Als we om 6.00u aankomen bij het bezoekerscentrum, blijkt dat we niet de eersten zijn, maar het is nog rustig. We eten onze yoghurt in het licht van de volle maan en met achter ons het doorbrekende ochtendlicht boven de zee. Het blijft voor mij als Nederlandse vreemd dat de zon opkomt boven zee, in plaats van er in weg te zinken. We stellen ons strategisch op bij de verzamelplek en wachten af, terwijl het steeds drukker wordt. Dan mogen we na een grappig en educatief praatje van de ranger de steiger af en het strand op. Er is een gedeelte van het strand afgezet met paaltjes en lint, en daarbinnen staan parkrangers en vrijwilligers met een net op stokken. In zee en op het strand staan ook parkrangers en vrijwilligers met stokken en linten eraan. Dit dient allemaal ter bescherming van de kleine schildpadjes tegen aanvallen van de vogels, die wel trek hebben in zo’n lekker hapje. We staan mooi vooraan, en dat is maar goed ook, want de schildpadjes zijn heel klein. 64 moeten er vandaag hun weg vinden naar de zee. Door ze een eindje over het strand te laten lopen, printen ze deze plek in hun systeem, en zullen de vrouwtjes hier altijd terug komen om eieren te leggen. Voorzichtig worden de schildpadjes uit een box gehaald en een voor een op het strand gezet. En dan kan het schuifelen beginnen voor de kleintjes. Superleuk om het verschil in tempo te zien. De eerste zet er flink de sokken in, en binnen een paar minuten wordt hij of zij door de golven meegenomen, onder een luid applaus van de vele toegestroomde toeschouwers. De rest doet het rustiger aan, en een voor een verdwijnen ze na een hoop geschuifel in de golven. De laatste doet het heel rustig aan, en na een half uur verdwijnt ook dit kleine ding onder luid applaus in het water. Unieke en super ervaring, we heb ervan genoten. Ondertussen is de zon prachtig opgekomen, en in de zonneschijn rijden we terug naar het hotel. Lennart blijkt al even op te zijn, al helemaal klaar voor deze dag. Na het ontbijt rijden we richting San Antonio. Het is maar zo’n twee uur rijden, maar na een uurtje kan Theo zijn ogen niet meer openhouden. Hij gaat even op een picknicktafel liggen om een dutje te doen. Het is alweer een stuk warmer, 33°C, maar het is een drogere lucht, dus beter uit te houden. Als Theo voldoende heeft uitgerust gaan we weer verder. Aangekomen bij ons volgende hotel mogen we al in onze kamer, ook al is het pas 12.00u. We hebben hier tot onze verrassing twee kamers, want op de voucher staat maar 1 kamer. Maar ons hoor je niet klagen. Het is een mooi hotel van Holiday Inn, direct aan de Riverwalk langs de San Antonio River. Aan beide kanten van de smalle rivier zijn wandelpaden aangelegd, er zijn kleine watervalletjes, bruggetjes, er liggen restaurantjes, er varen rondvaartboten, kortom een hele gezellige bedoening. Als we zijn geïnstalleerd gaan we weer naar buiten, de hitte in, gevoelstemperatuur 39°C. Na iets te hebben gegeten gaan we naar The Alamo, een voormalig missiegebouw en later centrum van de Texaanse Onafhankelijkheidsbeweging. Altijd leuk om een stukje geschiedenis mee te krijgen van de staat waarin we op reis zijn. Nadat we alles voldoende hebben bekeken, gaan we naar het hotel om even van de warmte te bekomen. Weer op een normale lichaamstemperatuur gekomen gaan we een hapje eten en daarna wandelen over de Riverwalk. Ik wil proberen vandaag te gaan geocachen, maar ik heb zo mijn twijfels. De GPS lijkt erg veel moeite te hebben met de omgeving van hoge gebouwen en bruggetjes, maar uiteindelijk lukt het toch om de eerste cache in Amerika te vinden. Er zijn hier veel kleine caches verstopt, maar ik moet ook nog een grotere zoeken waarin ik wat trackables kan achterlaten. Deze kunnen dan weer door andere geocachers worden meegenomen naar een cache in een ander gebied. Morgen nog maar een keer op pad gaan hiervoor, als we tenminste nog tijd en energie hebben. Nu op tijd naar bed.