Corpus Christi

Zondag vandaag, dus een rustig dagje, maar wel op tijd opstaan.. We willen het vliegdekschip USS Lexington bekijken en hebben besloten in verband met de warmte en de te verwachten drukte maar vroeg te beginnen met dit bezoek. Het schip ligt niet ver bij ons hotel vandaan, dus we hoeven maar een kort autoritje te maken. Er is nog bijna niemand op het schip, dus we kunnen rustig rondkijken. Er zijn 5 routes uitgezet die we kunnen volgen, en we besluiten maar meteen naar buiten te gaan, naar het dek. Het is zo ’s ochtends vroeg al erg warm (30°C), en binnen 5 minuten voel ik de druppels alweer over mijn rug lopen. Door de hoge luchtvochtigheid hier aan de kust is de gevoelstemperatuur een stuk hoger, namelijk zo’n 40°C. De lens van het fototoestel beslaat dan ook bij de eerste foto’s door de vochtige warmte. Het vliegdekschip is gigantisch, is nu ingericht als museum, en heeft op het dek heel wat types straaljagers en vliegtuigen staan. Theo neemt de tijd om informatieborden te lezen, maar Lennart en ik vinden alleen rondlopen en -kijken ook prima. Steeds als we moeten wachten op Theo, ook tijdens de overige routes door het schip, zoeken we zoveel mogelijk de schaduw, airco of ventilatoren op. Na 3 uur trapjes op en trapjes af, steeds meer gevuld met andere bezoekers, vind ik het welletjes. Het is echt leuk geweest, maar mijn heup kan geen traptrede meer zien. We stappen in de auto om op zoek te gaan naar een supermarkt, maar dat wil niet erg lukken. We besluiten om dan nog maar een keer fastfood te eten, nu bij de Whataburger, een keten hier in Texas, bij ons nog niet bekend. Ik neem een groene salade en de mannen een sandwich en burger. Theo vindt zijn sandwich tegenvallen (alles is hier groot, dik en vet) en besluit voorlopig geen fastfood meer te eten. Voor vanavond dus toch nog even proberen iets gezonds te halen. We gaan terug naar het hotel voor een korte middagpauze, en dan vertrekken we richting Padre Island Seashore. Dit is een National Park met een uitgestrekt grasland/duinen/strand gebied langs de Golf van Mexico. Ik heb gelezen op internet dat je hier een mooie, korte trail van ¾ mile kan lopen, de Grassland Nature Trail. Bij de ingang van het park kan Theo de jaarpas voor nationale parken laten zien, die we vorig jaar in september in Oregon hebben gekocht en dus nu nog geldig is. Na een hele batterij camera’s te zijn gepasseerd (geen idee waarom die hier staan, hebben we nog nooit gezien bij een National Park), vinden we al snel de startplaats voor de trail. We worden gewaarschuwd voor ratelslangen, maar op het geasfalteerde wandelpad hebben we daar geen last van. De omgeving is niet heel bijzonder, behalve dan de uitgestrektheid van het landschap en de cactussen en palmboompjes die verspreid tussen het gras staan. We rijden een stukje verder, tot we bij een bezoekerscentrum komen, waar we ook het strand op kunnen. We maken een wandeling langs de zee, met onze voeten in het heerlijke lauwwarme water van de Golf van Mexico. Het is niet druk op het strand, wel zien we steeds meer vogels: bruine pelikanen die in V-vorm rondvliegen, Amerikaanse strandplevieren, drieteenstrandlopers, veel meeuwen natuurlijk, die er toch heel anders uitzien dan ‘onze’ meeuwen, en een Amerikaanse schaarbek, die met zijn open snavel in het water laag over de branding vliegt.
Na een uurtje zijn we weer terug bij het bezoekerscentrum, waar op een bord staat aangegeven dat morgenochtend om 6.30u schildpadden zullen worden vrijgelaten. Dit maakt deel uit van een reddingsprogramma van de meest bedreigde soort zeeschildpad, de Kemp’s Ridley. Theo vraagt bij een ranger van het park na of dit bericht klopt, want als dit zo is, dan willen we dit graag zien. De ranger bevestigt dat de schilpadden zullen worden vrijgelaten en geeft het advies zeker om 6.00u aanwezig te zijn in verband met de te verwachten drukte. Dat wordt dus om 5.00u opstaan.