Van Lubbock naar Amarillo

Met een stralende zon in een strakblauwe lucht weer opgestaan. Het zou bijna eentonig worden als het niet zo heerlijk zou zijn. Karig ontbijtje, maar we hebben nog broodjes voor de lunch dus niet mauwen. Het is even zoeken naar het National Ranching Heritage Center en openlucht museum, Het museum hoort bij de Technische Universiteit van de stad, maar staat niet duidelijk aangegeven. Na de weg te hebben gevraagd aan een paar werklui het museum toch kunnen vinden, waar mooie koeien- en cowboybeelden voor de ingang staan. In de open lucht zijn allerlei authentieke huizen, gebouwen, windmolens, een trein en allerhande apparatuur uit de 18e, 19e en begin 20e eeuw van de USA, en dan met name Texas, te bezichtigen. Een erg leuk museum, waar we alle tijd voor nemen. Op een bankje in de schaduw een broodje en nog wat pizza van gisteren gegeten, en daarna op weg gegaan naar Amarillo. Hier vlakbij, in het plaatsje Canyon, blijkt nog een mooi museum te liggen, het Panhandle-plains historical museum, ook bij een universiteit. Maar eerst rijden we een paar uur door het vlakke landschap, dat nu vooral bestaat uit land- en akkerbouw. Er wordt gebruik gemaakt van enorme lange, verrijdbare regeninstallaties om bijvoorbeeld aardappelplanten te kunnen laten groeien.
Het museum blijkt een allegaartje aan collecties in huis te hebben, waarin historische ontwikkelingen worden weergegeven. Dit kan zijn van wegenkaarten, auto’s, koffers, archeologie en de aardlagen, maar er zijn ook schilderijen, beelden en foto’s te bekijken, indianen- en cowboykleding en gereedschap en er is een Pioneer Town ingericht, een dorpje met allerlei winkeltjes en huisjes en andere gebouwtjes uit de 18e en 19e eeuw. Dat ze zonder waarschuwing op een beeldscherm laten zien hoe indianen een bizon vilden en opensneden, zodat je alle ingewanden naar buiten ziet glijden, is weer wat minder. Maar verder is dit ook weer een heel leuk museum dat erg goed is ingericht. Dat kunnen die Amerikanen wel. Nu hebben ze natuurlijk ook alle ruimte, dus bijvoorbeeld een boortoren plaatsen in een hal is geen enkel probleem. Na een paar uur rond drentelen, vindt mijn heup het wel weer welletjes voor vandaag. Tijd voor een korte rustpauze in ons hotel. Weer een prachtige kamer in een Holiday Inn, waar we twee nachtjes zullen blijven. Tegenover het hotel ligt een echte Amerikaanse eetgelegenheid, een steakhouse, en omdat je in Texas toch een steak moet hebben gegeten, besluiten we daar een hapje te gaan eten. Uiteindelijk is Theo de enige die een steak neemt, de kleinste, maar een klein hapje hiervan smaakt erg goed. Tijdens het eten wordt plotseling de muziek harder gezet, en gaan vijf medewerksters van het restaurant, inclusief vrouwelijke manager, op een rij staan en beginnen met een line dance uitvoering. Even plotseling stoppen ze er ook weer mee, en niemand kijkt er raar van op. Wat later verzamelen een stuk of wat medewerkers zich bij een tafeltje. Ze hebben een krukje bij zich, waarop een paardenzadel is gemonteerd. Een van de gasten wordt gevraagd hierop plaats te nemen, en dan blijkt het te gaan om een jarige. Deze wordt toegezongen met een speciaal lied, terwijl er wordt geklapt en er met een doek boven het hoofd wordt gezwaaid. Grappig. We gaan hier morgen maar weer eten, is wel gezellig en blijkt niet duur.
We hebben ons voorgenomen nog een bezoekje te brengen aan de Cadillac Ranch. In 1974 hebben kunst-hippies uit San Francisco dit kunstwerk gemaakt langs de Route 66, dat bestaat uit half ingegraven, rechtop staande cadillacs. In de loop der jaren is er van alles afgesloopt en zijn ze steeds meer met graffiti bewerkt, en nu wordt iedereen zelfs aangemoedigd om met spuitbussen verf een eigen accentje te geven aan de autoresten. Het is er al druk als we er aan komen, en ze blijken zelfs bezig te zijn met een fotoshoot van dames in badkleding. Het is er een rommeltje door alle lege verfbussen en bijbehorende losse doppen die bij de cadillacs worden achtergelaten, maar in het prachtige licht van de ondergaande zon is het toch niet storend. Na de nodige foto’s te hebben genomen en als het donker begint te worden, ga ik toch nog even snel op zoek naar een cache die in de buurt moet liggen. Gelukkig vind ik hem snel. Een andere cache ligt een stukje verderop, maar die ligt ergens in het lange gras. Er springt van alles voor mijn blote voeten weg, en met de slangen en schorpioenen van Texas in mijn achterhoofd, laat ik deze cache toch liever liggen.
Terug in het hotel gaan Theo en ik nog naar het zwembad en de bijbehorende spa, die we helemaal voor onszelf hebben. Heerlijk. Nu mijn reisverslag nog op internet plaatsen met bijbehorende foto’s en dan slapen. Het was weer een erg leuke dag.