Van Fort Stockton naar Lubbock

Na het heftige onweer van gisteravond is de nacht verder rustig verlopen, dus we kunnen redelijk uitgeslapen aanschuiven bij het ontbijt van het hotel. Het is weer een beetje behelpen, maar we gaan zometeen toch nog boodschappen doen en er zijn vast nog wel donuts. Alles is snel weer in de auto geladen en we rijden naar de receptie om de kamerpasjes in te leveren. Dan merkt Lennart op dat er een groot beest op de voorruit zit, en het lijkt wel of hij in de auto zit in plaats van buiten. Dat heeft hij goed gezien, en ondertussen is het beest, een grote sprinkhaan, aan de wandel gegaan in mijn richting. Ik heb de neiging uit de rijdende auto te springen (mijn blote benen onder mijn kortje jurkje voelen nu erg kwetsbaar), maar kan me bedwingen tot de auto stilstaat. Via het openstaande portier werkt Theo de sprinkhaan snel naar buiten.Opgelucht stap ik weer in en kunnen we vertrekken. We rijden nog even naar de Main Street, nu in de volle zon, maar het blijft een vrijwel uitgestorven en troosteloze bedoening. We hebben dan ook geen enkele moeite om het stadje achter ons te laten en rijden richting Lubbock. Het landschap is heel vlak, in het begin vooral bestaand uit prairie met, zover je kan zien, verspreid staande ja-knikkers die ondanks de zondagrust hard aan het werk zijn om olie uit de rijke Texaanse grond naar boven te pompen. De ranches lijken soms zelfs hun eigen kleine raffinaderij te hebben. Het is wat drukker op de weg dan de afgelopen dagen, dus het is wat meer opletten, Dat heeft een javelina (ofwel halsbandpekari, een navelzwijn) blijkbaar niet gedaan, want hij ligt met gestrekte poten langs de kan van de weg. Het valt ons nu pas op dat er geen gier te zien is, terwijl hier een koningsmaal ligt. We verlaten bij Odessa de snelweg om een krater van een meteoor te gaan bekijken. Helaas is het bijbehorende museum gesloten tot 14.00u, maar we kunnen zelf wel buiten een rondje lopen (overal waarschuwingsbordjes voor slangen, maar geen slang te zien natuurlijk) en de krater en diverse informatieborden bekijken. De inslag van de meteoor heeft 20.000 jaar geleden plaatsgevonden, en in de loop van de tijd is de diepte van de krater (30 meter) door de natuur opgevuld tot een diepte van slechts 5 meter. Je krijgt nog wel een idee van de omvang van de krater (een diameter van 200 meter) door erin rond te lopen. Omdat we niet 2 uur willen wachten tot het museum opengaat, gaan we op zoek naar een supermarkt. We halen er onder andere donuts, dus iedereen weer tevreden. Weer onderweg naar Lubbock komen we in Midland langs het Petroleum Museum. Als je in oliestaat Texas bent, moet je daar eigenlijk wel even langs, met name omdat het voor een groot deel een openluchtmuseum is met historische boortorens, pompmechanismen, jaknikkers en andere machines en apparaten die met de oliewinning te maken hebben. Het is weer loeiwarm, dus het rondje buiten wordt wat sneller gelopen dan eigenlijk zou moeten. Om 13.00u gaat het museum open, en dan kunnen we weer de koelte in. De binnenexpositie vertelt nog wat over de oliewinning, maar heeft verder een prachtige collectie aan mineralen en een aantal witte race auto’s staan van het voormalige Chaparral (de Spaanse vertaling van ‘roadrunner’) raceteam van de USA. Nadat we alles grondig bekeken hebben en de diverse proefopstellingen hebben geprobeerd, gaan we nu echt op weg naar Lubbock. Het is nog zeker 2 uur rijden, en we zijn erg blij dat we de dreigende onweersluchten, die op zijn komen zetten, achter ons kunnen laten. Na een voorspoedige autorit komen we bij het hotel. Meteen maar even internet proberen, en dan blijk ik een bericht te hebben van het geocachen. Onze trackable, die we heb achtergelaten in San Antonio, is meegenomen door een geocacher die toevallig 3 jaar in Beek in Nederland heeft gewoond. Benieuwd waar hij of zij de trackable weer achterlaat. We maken nog een klein uitstapje Lubbock in, en bezoeken het Buddy Holly Center. Dat wil zeggen de buitenkant, want de musea zijn om 17.00u dicht en dat is het alweer geweest. Pizzaatje gehaald bij de Pizzahut (natuurlijk weer veel te veel) en daarna weer een rustig avondje op de hotelkamer. Morgen gaan we weer een openluchtmuseum bekijken hier in Lubbock, het enige dat op maandag open is. Nu eerst lekker slapen.