Big Bend National Park

Ver weg van de bewoonde wereld zijn we in het Big Bend National Park voor ons eten aangewezen op de voorzieningen in het park. Dus voor ons ontbijt schuiven we aan in het restaurant van de Lodge. Het smaakt prima, behalve het verse fruit, dat zeker niet vers meer is, maar in het beginstadium van vergaan. Gelukkig hebben we zelf nog vers fruit van gisteren bij ons, zodat we daar onderweg van kunnen genieten. We gaan vandaag een rondrit maken door een deel van het enorme park en willen nog een Ghost Town bezoeken. De echte spookstadjes liggen meer in de westelijk gelegen staten van Amerika, maar wie weet is dit ook een leuke. Eerst maar even langs Panther Junction, waar we in een postkantoor postzegels kunnen kopen voor de kaarten die we versturen naar de beide moeders / oma’s en naar de kattenoppas. Daar denken we meestal te laat aan, hopelijk krijgen ze deze nog voor we weer in Nederland zijn. Eenmaal op weg hebben we de kans om een roodkopgier te fotograferen die op de weg de resten van een slangetje probeert weg te werken. Het is in het park opvallend rustig en we kunnen volop genieten van de prachtige omgeving langs de Ross Maxwell Scenic Drive. Later horen we van een verkoopster dat de zomer in Texas het laagseizoen is, omdat het dan met temperaturen van rond de 120 Fahrenheit (49°C) veel te heet is voor toeristen. Gelukkig wordt het vandaag niet warmer dan 47,7°C , maar die temperatuur doet ons toch maar besluiten geen trail te lopen. We zijn op dat moment bij de Santa Elena Canyon en het kleine stukje dat we lopen naar de Rio Grande, die de canyon heeft doen ontstaan, is voldoende om ons uit te wringen. Maar goed dat we veel extra water bij ons hebben en gedroogde worstjes om de zouten aan te vullen. We stappen vaak uit om van de overweldigende vergezichten en intense stilte te genieten, maar de hitte jaagt ons steeds terug naar de airco van de auto. Op advies van de parkwachter rijden we de Old Maverick Road op, een onverharde weg die modderige stukken heeft, maar daar kunnen we gewoon doorheen rijden volgens de man. We moeten niet aan de kant gaan rijden, want dan lopen we vast. In het begin is de weg in ieder geval droog en rijden we met een slakkegangetje over de vele opspringende steentjes. De weg loopt dwars door de woestijn en is 21 km lang, dus met dit tempo doen we er wel een uur over. Alle tijd om te genieten van de woeste natuur om ons heen. We rijden eerst over een soort dijk, maar als we die afrijden begrijpen we wat de man heeft bedoeld. De weg wordt smaller en heeft af en toe modderige stukken waarin je makkelijk vast zou kunnen komen te zitten. Gas geven en hopen dat we erdoor komen is het enige dat Theo kan doen. Gecombineerd met de enorme kuilen die onverwachts kunnen opdoemen, maakt het tot een spannend ritje. Op een gegeven moment zien we een enorme kuil dwars over de weg met daarin grote stenen. Onze auto staat wel hoger op de wielen, maar deze stenen slaan mogelijk iets kapot aan de onderkant. Theo stapt uit om de grootste stenen aan de kant te gooien en kan dan gelukkig met goede chauffeurskunsten de hindernis nemen. Al die tijd hebben we alleen gereden op het weggetje, slechts een roadrunner (nu wel op de foto, in het struikgewas) en een hert (ook op de foto) hebben ons kort gezelschap gehouden. Maar dan komen er vlot achter elkaar een paar auto’s achter ons aan. Wij blijken erg langzaam te rijden, want als ze voorbij kunnen (de weg is weer wat breder en beter begaanbaar) stuiven ze voorbij. Toch komen ook wij heelhuids aan het eind van de weg en zien dan op een waarschuwingsbord dat voor deze weg vierwielaandrijving nodig is. Nou ja, zonder is het ook gelukt . We rijden naar de Ghost Town, maar die valt wat tegen. Er zitten nu kunstenaars en artiesten in een deel van de oude gebouwtjes, en verder zijn er veel ruïnes van huisjes te zien. Bij een Ghost Town denken we aan houten bouwvallige huisjes in een verlaten straat waar grasbollen doorheen rollen. Niet dus. We lopen nog wel even rond, maar de zon staat hoog aan de hemel te branden en we hebben wel genoeg warmte gehad voor vandaag. Dus terug naar de auto en naar onze overnachtingsplek. Het was een fantastische dag in de ontzagwekkende natuur, en gelukkig hebben we de foto’s nog.