Van Torla naar Huesca
Door: Anja
Blijf op de hoogte en volg Anjaentheo2013
12 September 2017 | Spanje, Huesca
Het wordt wat eentonig, maar na een lekker ontbijt gaan we weer op pad, 20 minuten rijden naar de Pradera de Ordesa ofwel de gratis parkeerplaats in de vallei van Ordesa, om daar een wandeling te gaan maken. We hebben gekozen voor de wandeling van 1 uur en drie kwartier, naar de Cascadas de la Cueva y del Estrecho. De wandeling gaat door het bos en staat als eenvoudig weergegeven. Na twee forse wandelingen moet ik mijn heup niet weer zo zwaar belasten, dus dit klinkt goed. Het uitzicht over de vallei is natuurlijk mooier, maar die afstand gaat niet lukken. De vallei is omgeven door enorme hoge rotswanden, waarbij je je klein en nietig voelt. Ze steken prachtig af tegen de felblauwe lucht. Ongemerkt en opgemerkt lopen we natuurlijk toch weer tegen een helling op, maar het is inderdaad wel goed te doen. We zijn niet de enigen die hier genieten van de omgeving, maar dat is niet erg. Het is leuk om te zien hoe andere mensen dezelfde weg afleggen. De jongeren vliegen je meestal snel voorbij, schijnbaar zonder enige moeite. Vaak zijn het jonge stellen die een baby in draagzak meetorsen en we zien zelfs een speciale kinderwagen waarin een klein kind fors heen en weer wordt geschud door de keien die pa op zijn pad tegen komt. Een wat oudere, stevige man zien we tijdens het heen en terug lopen regelmatig uitpuffen op een rots langs de kant van de weg. Toch komt ook hij gestaag steeds verder, net zoals een krom gebogen oude man die met behulp van twee wandelstokken langzaam maar zeker verder komt dan wij. Dezelfde oude man vraagt of hij van ons een foto moet maken als we bij de eerste waterval zijn aangekomen. Dat vinden we wel leuk natuurlijk, maar hij blijkt wel wat moeite te hebben met het knopje, met als resultaat dat het fototoestel daarna helemaal van slag is en het even duurt voor we in de gaten hebben welke knopjes hij heeft ingedrukt. De watervallen en rivieren zijn in dit jaargetijde meestal wat magertjes, dus dat geldt ook voor Cueva en Estrecho en voor de rivier Ordesa. Maar wij zijn in deze mooie omgeving snel tevreden. We besluiten toch nog een stukje verder te lopen, kijken hoever we komen. Naar het volgende punt is het een uur lopen. We weten niet wat we daar kunnen verwachten en dat is misschien maar goed ook, want na een half uur behoorlijk stijgen geeft mijn heup aan dat het genoeg is geweest. We besluiten dan ook terug te wandelen naar de parkeerplaats, nog steeds onder een blauwe lucht. De oude man met de twee wandelstokken kuiert rustig door naar boven als we hem op de terugweg passeren. Hij komt er wel. Eenmaal beneden is het drie uur verder. Bij het restaurantje nemen we een kop koffie met een grote koek. Nou ja, kop koffie...de koffiekopje hier in Spanje misstaan niet in een kinderserviesje. Toch heb je na die drie slokjes koffie het idee genoeg koffie te hebben gehad. Als we voldoende zijn bijgekomen stappen we in de auto om in anderhalf uur naar het oude en nieuwe klooster van San Juan de la Peña te rijden. We moeten een heel steil en smal weggetje op om bij het nieuwe klooster te komen, waar de parkeerplaats is. Het uitzicht tijdens deze rit is overweldigend mooi. Het oude klooster zijn we dan al gepasseerd, maar daar kom je alleen lopend of met de pendelbus. We kopen een kaartje voor een bezoek aan beide kloosters en kunnen meteen met het busje naar beneden. Het oude klooster is onder en in de berg gebouwd, wat een bijzondere ervaring geeft als je de rotswand boven je hoofd als plafond ziet. Het klooster (of wat er van over is) is niet groot, dus al snel besluiten we naar het nieuwe klooster te gaan. We kunnen op het busje wachten of een voetpad nemen dat de weg afsnijdt. Natuurlijk besluiten we eigenwijs te gaan wandelen en het is maar goed dat hier geen monniken meer wonen, want het enorme steile pad ontlokt mij wel de nodige vloeken. Gelukkig zijn we toch vrij snel boven en kunnen, na een paar keer vragen waar we moeten zijn, de grote deur open duwen van het nieuwe klooster. Het blijkt een enorme museumzaal te zijn met een gedeeltelijk glazen vloer. Door deze vloer heen zijn de fundamenten te zien van het klooster dat hier eerder heeft gestaan. Met witte beelden worden de verschillende functies van de ruimten aangegeven. Ontzettend leuk om te zien, en dat geldt ook voor de speciale vleugel die voor kinderen is ingericht. Inmiddels geeft mijn stappenteller 20.000 stappen aan, wat ongeveer neerkomt op 14 km, en ik merk dat ik aan het einde van mijn Latijn ben gekomen.
Dus hup in de auto en nog zo'n 5 kwartier rijden naar Huesca, ook weer door een prachtige omgeving die langzaam overgaat van bergen naar het vlakkere land aan de rand van de Pyreneeën. De overgang van rust van de de ruige bergen naar de drukte van een stad is best groot, dus we moeten even schakelen. Dat geldt zeker voor Theo, die nu zijn auto in een kleine garage moet zien te manoeuvreren. Gelukkig is het een automaat, maar toch..Volgens de receptioniste hebben we een dubbele boeking gemaakt, en het kost de nodige moeite en een telefoontje om dit misverstand uit de weg te helpen. Mijn benen willen niet meer, dus Theo gaat nog even op pad voor wat eten, zodat we om kwart over negen op onze hotelkamer een lekkere pizza soldaat maken. Nu lekker slapen....