Van Olette naar Espot

Als we de gordijnen bij het wakker worden open trekken, zien we een somber wolkendek. Voor vandaag is er regen voorspeld en we hopen dat het inderdaad rond 13.00 uur pas gaat regenen, zoals buienradar aangeeft, want we willen een wandeling van drie uur gaan maken. Eerst maar ontbijten. Hugo staat uit het raam naar het pleintje voor het hotel te staren, een plek waar we hem al vaker hebben zien staan. Hij houdt alles goed in de gaten. Hij heeft toch weer iets bedacht om over te praten, en schuifelt onze kant op. Of we de jachthonden vanochtend nog hebben horen blaffen. Ik heb die wel gehoord, om 7.00 uur, en ik vind het een naar geluid. Blijkbaar hebben de jagers in het gebouw tegenover het hotel een ruimte waar zij zich verzamelen en waar ze ook het geschoten wild verdelen. Dit zijn vooral wilde zwijnen. Er is dus nog niet zoveel veranderd sinds Asterix en Obelix. Na het ontbijt gaan we eten en drinken inslaan bij de plaatselijke kruidenier (een super kale, ongezellige winkel) en rijden dan naar Thuès-Entre-Valls, waar we kunnen parkeren (tegen vergoeding) voor de wandeling in de Gorges de la Caranca. Het eerste kwartier is goed te doen, als we langs de rivier lopen. Maar al snel wordt het klimmen en klauteren over het smalle, steile pad dat vol met stenen ligt. Ik heb de wandeling uitgezocht, maar onderweg kan ik mezelf wel wat aandoen: waarom leek dit me ook alweer leuk? Bezweet, moe, pijn in mijn knie en heup...Maar ja, die uitdaging hé. En de uitzichten zijn prachtig. Na zo'n twee uur komen we weer uit bij de rivier. Vanaf hier begint de terugweg. Het is ondertussen een beetje gaan regenen, en gladde stenen zijn niet prettig om over te lopen. We hopen dus niet al teveel last te hebben van de druppels die steeds harder gaan vallen. We moeten over een hangbrug om aan de andere oever van de rivier te komen, en hij schommelt behoorlijk heen en weer als je erover loopt. Het trapje om er weer vanaf te gaan is een naar ding. Ik haal mijn hand open aan een stukje ijzerdraad en door de regen zijn de treden en leuning spekglad. Maar gelukkig ziet het pad er een stuk rustiger uit dan aan de overkant. Het is over het algemeen vlak, met smalle stukken langs een diep ravijn. Hier is gelukkig touw gespannen, en daar maak ik ook dankbaar gebruik van. Het is hard gaan regenen en we zijn blij dat we gedeeltelijk overkapt lopen, waar het voetpad uit de bergwand is gehakt. Ik kijk maar niet al te vaak naar beneden. Ik heb op zich geen hoogtevrees, maar de dieptes zijn wel erg diep. Uiteindelijk bereiken we na een prachtige tocht van drie uur totaal doorweekt de parkeerplaats. Er is een kleine bar waar we heel voldaan chocolademelk en koffie drinken, tussen de andere drijfnatte wandelaars. Als we zijn bijgekomen vertrekken we naar Espot in Spanje, waar we in een hotel zullen overnachten. We rijden door een prachtig berglandschap, dat steeds duidelijker wordt naarmate we vorderen en de regen steeds minder wordt. Onder een strakblauwe lucht komen we aan in het gezellige wintersportdorpje en na een eenvoudige avondmaaltijd maak ik dankbaar gebruik van het ligbad om mijn vermoeide spieren wat te verwennen. Morgen gaan we kijken hoe het programma verder gaat lopen. Theo wil in verband met zijn werk graag een paar dagen eerder naar huis dan gepland, dus we zullen het een en ander moeten aanpassen. Maar dat zien we morgen wel weer. Eerst lekker slapen.