Van Carcassonne naar Olette

Na een rustige nacht eten we ons ontbijt vandaag binnen, want het waait behoorlijk en het is nog fris. Zowaar gekookte eitjes en croissants voor iedereen, en niet alleen voor de eerste gasten. Voor we vertrekken lopen we nog even langs de kleine buurtsuper voor een brood, kaasje en wat drinken voor onderweg. We willen pinnen, maar het pinapparaat doet het pas vanaf 10.00 uur (geen idee waarom), dus Theo wordt verwezen naar de overkant van de weg, waar hij bij een bank geld kan pinnen om mee te betalen. Zo gezegd zo gedaan, en al gauw zijn we op weg naar Arles-sur-Tech, waar we door de smalste kloof van Europa willen gaan wandelen. Op de tolweg moet Theo regelmatig uit de auto hangen om de tickets te pakken en later weer af te rekenen. Het is begrijpelijk dat ze al die hokjes niet meer bemannen, maar met de auto kan je net niet dicht genoeg bij het betaalapparaat komen, wat de nodige spierpijn oplevert. Na ruim anderhalf uur komen we dan toch aan bij de Gorges de la Fou, en kunnen we met de verplichte helm op 1500 meter heen en 1500 meter terug door de kloof lopen. Op de heenweg is het een voortdurend stijgen over metalen paden en trappen, terwijl het water onder ons doorstroomt en we af en toe goed moeten opletten om hoofd of schouders niet te stoten. Het is een bijzondere ervaring om omringd te zijn door steile rotswanden, met een net boven het hoofd waarin de stenen liggen die naar beneden zijn komen zetten, en in de hoge verte een stukje blauwe lucht. Soms lopen we een stukje in het zonlicht, maar het grootste gedeelte van de wandeling bevindt zich diep in de kloof waar het fris genoeg is om een jas aan te doen. Weer buiten gekomen is het warm, dus met een ijsje gaan we richting auto. We komen nog langs een paar hokken waar de honden die niet de kloof in mogen, even kunnen worden achtergelaten. Een hondje zit daar hartverscheurend te blaffen, het geblaf echoot door de bergen. Aangezien de wandeling zo'n anderhalf uur duurt, ziet de hond zijn baasjes voorlopig nog niet terug. Onvoorstelbaar dat je dit je hond (en de overige bezoekers) aandoet.
Voordat we naar Ille-sur-Têt gaan voor het bijzondere natuurverschijnsel Les Orgues, bezoeken we in Arles ook nog de abdij. Het is niet veel meer dan een kerk en een zuilengang die je kan bezichtigen, dus daar zijn we al vrij snel weer weg. Op naar Les Orgues dan maar. Na iets meer dan een uur rijden kunnen we de auto parkeren tussen de vele andere auto's die er al staan. Het stormt hier zo'n beetje, dus we waaien vanzelf naar de ingang. Tickets kopen (vandaag zijn we al met al voor z'n tweetjes 38 euro kwijt aan uitstapjes) en dan 800 meter lopen voor we bij Les Orgues zelf zijn. Het gebied is niet zo groot, maar het wit-gele-oranje gesteente ziet er bijzonder uit. De vormen (orgelpijpen) doet denken aan Bryce Canyon of de Badlands in Amerika, maar dan in het klein. Door de weersinvloeden veranderen de vormen in de loop der tijd, dus over 10 jaar kan het er hier heel anders uitzien. We hebben vandaag zo'n 10 km gelopen en gisteren 12, dus mijn heup begint nu wel wat te protesteren. Dus terug naar de auto en naar ons onderkomen voor twee nachten in Olette, hotel Fontaine. Dat is nog een half uurtje rijden, dus daar zijn we al snel. Een vriendelijke Engelse dame geeft ons de sleutel van de kamer en tekst en uitleg, en geeft ook nog tips voor een restaurantje in vestingstadje Villefranche-de-Conflent. We moeten hiervoor een stukje terug rijden, maar daar hebben we geen spijt van. Heerlijk Frans Catelaans eten en een goed glas wijn, zodat we ook onze 33-jarige huwelijksdag in stijl kunnen vieren. Een heerlijke dag was het weer.