De Golden Circle in de herfst

Helemaal voorbereid op een dag met regen en weinig zicht, zijn we blij verrast als toch de zon weer schijnt bij het wakker worden. Er hangt wel de nodige donkere bewolking, maar voorlopig zit die hoog en een eindje bij ons vandaan. We gaan snel ontbijten om vroeg op pad te kunnen, zodat we nog zoveel mogelijk zon kunnen meepikken. Vandaag is de laatste dag dat we van de natuur kunnen genieten, morgen gaan we naar de stad Reykjavik voor onze laatste twee overnachtingen. We gaan de zogenaamde Golden Circle bekijken, de bekendste bezienswaardigheden van IJsland; het Geysir gebied met oude en nieuwe springbronnen, de dubbele waterval Gullfoss en Thingvellir nationaal park. We hoeven niet al te ver te rijden naar het Geysir gebied, en vanuit de verte zijn er al wat stoompluimen te zien. Het is hier duidelijk drukker met toeristen dan in het noorden van IJsland. Op de parkeerplaats staan al heel wat auto’s en bij Strokkur, de actieve geiser die iedere 5 tot 7 minuten kokend heet water tot een hoogte van 20 á 30 meter spuit, staat de menselijke inhoud met de camera’s in de aanslag. Het is erg lastig om een goede foto te maken, omdat de geiser toch onregelmatiger spuit dan de 5 tot 7 minuten. Bovendien spuit hij razendsnel. Het water rimpelt, borrelt, stijgt, daalt…..en voor je het weet ontstaat er een waterbol die met kracht openbarst en de inhoud de lucht inschiet. Op foto’s zie je altijd een mooie blauwe waterbol, maar daar is heel veel geduld en vakmanschap voor nodig. Ik kom een klein beetje in de richting. Ook voor het spuiten zelf ben je meestal net te laat, maar de pluim die nog even blijft hangen mag er ook wel zijn. Onderbroken door een lichte regenbui kunnen we in het zonnetje rondlopen door het kleine park dat, vergeleken met Myvatn, wat ons betreft minder spectaculair is. Jammer is dat ‘de slapende reus’, de oude Geysir, tijdens ons bezoek niet spuit. Hij doet dit na twee grote aardbevingen in 2000 een tot twee keer per dag enkele meters hoog. Voor die tijd spoot hij ieder half uur een waterstraal van 40 tot 60 meter omhoog, maar door het gooien van zeep in de geiser om hem te laten spuiten raakte zijn waterhuishouding ontregeld. Het is ondertussen steeds drukker geworden. Vooral heel veel Aziaten lopen er rond en bussen rijden af en aan. Tijd om naar waterval Gulfoss te gaan. Hier is het zo mogelijk nog drukker. De waterval is indrukwekkend, maar veel te toeristisch naar onze zin. Het gemoedelijke en rustiger noorden past meer bij ons. We blijven er dan ook niet lang en in een regenbui rijden we naar Thingvellir. Het nationale park is ongelooflijk mooi, vooral door de herfstkleuren van mossen en struikjes die je overal ziet. We gaan langs de Mid-Atlantische breuk, de geologische grens tussen het Noord-Amerikaanse en het Europese continent. Je kan een stukje lopen in de verzakking, een stukje niemandsland tussen de Noord-Amerikaanse aardkorst en de Euraziatische aardkorst. Een raar idee dat die platen 1 á 2 cm per jaar uiteendrijven en het stukje niemandsland dus steeds groter wordt. We maken een heel mooie wandeling bij het eigenlijke Thingvellir, slechts af en toe gehinderd door een regenbuitje. Ook hier veel toeristen, maar door het grote gebied valt het minder op. Omdat heup en knieën gaan protesteren (we blijken uiteindelijk toch weer 9 kilometer te hebben gelopen vandaag) gaan we richting hotel. We rijden via de supermarkt in Selfoss en stellen zelf een eenvoudige broodmaaltijd samen, die we op de hotelkamer soldaat maken.