Onverwacht door de hooglanden

We worden weer wakker met een strakblauwe lucht, het is niet te geloven hoeveel we boffen met het weer. Het blijkt een slechte zomer te zijn geweest, dus nu wordt die schade misschien een beetje ingehaald. Er staat een prima ontbijtbuffet voor ons klaar, en met het zicht op het meer maken we daar uitgebreid gebruik van. Kunnen de stijve spieren en gewrichten na zo’n 12 km wandelen gisteren rustig op gang komen. Vandaag gaan we een dagje rondtoeren in de omgeving, om vanavond weer hier te overnachten. Eerst nog een paar kaarten sturen naar moeders en kinderen, langs de kleine supermarkt, en dan rijden we via de ringweg naar de kokende modderpoelen en stomende zwavelbronnen van Hévrir. Je moet wel tegen de sterke zwavelluchten kunnen, anders is het hier afzien. Er zijn dan ook een paar Amerikaanse dames die niet verder komen dan de parkeerplaats, met een doek voor neus en mond. Wij hebben er allebei geen problemen mee, misschien wel omdat wij door de stinkwinden van hond Luka wel wat gewend zijn op het gebied van rotte eieren lucht. Voor ons is het dus genieten in dit prachtige, bijzondere landschap. Na een uur toch maar verder, want we willen nog meer zien vandaag. Al snel verlaten we de ringweg om via een asfaltweg naar Dettifoss te rijden, een waterval in de Jökulsá rivier met de grootste waterkracht van Europa. Nog even snel een geocache meepikken op de parkeerplaats, en dan worden de eerste kilometers van de dag afgelegd naar de waterval. Er staat een stevige wind en als de zon achter de ondertussen verschenen wolken verdwijnt, is het behoorlijk fris. Het is een mooi ruig zwarte stenen gebied om door te lopen, en na een korte wandeling zien en horen we de waterval met enorme kracht naar beneden donderen. Hij is niet echt mooi, maar de combinatie van de kracht van het water, de opstuivende waterdeeltjes, en de regenboog die daar voortdurend in verschijnt als de zon door de wolken breekt, maakt het indrukwekkend. We maken nog een korte wandeling naar Selfoss, een waterval in dezelfde rivier die er in het zonnetje prachtig bijligt. Terug bij de auto is het alweer veel later dan we dachten. De bedoeling was vandaag bij de Ásbyrgi kloof uit te komen, maar dat zit er waarschijnlijk niet meer in. Op zich geen probleem, want overal waar we kijken is de natuur prachtig. We willen nog wel proberen bij Raudholár te komen, een rode rotsformatie die met een rondwandeling van anderhalf uur te bereiken is. Hiervoor moeten we eerst 23 km over een gravelweg rijden die tot 2011 een F-weg was, een hooglandweg alleen voor terreinwagens dus. Wij hebben geen terreinwagen, maar wel een 4X4, dus moet het wel lukken als ze de F hebben weggehaald. Nou….het lukt wel, maar je moet niet vragen hoe. Remmen, gassen, hobbelen, trillen, slingeren, dansen….ik wist niet dat een auto op zoveel verschillende manieren kan bewegen. De herfstkleurige vergezichten zijn prachtig, maar eerlijk gezegd heb ik meer kuilen, stenen en gaten gezien. We komen veilig aan bij de parkeerplek waar de wandeling naar Raudholár kan beginnen. Langs de enorme zwarte klankrotsen Hljódaklettar, die een hele bijzondere, mooie structuur hebben, klimmen we in een eenzame omgeving rustig omhoog. Dat de IJslanders nog volop geloven in het bestaan van elfen, kabouters, trollen en reuzen verbaast me niets. In zo’n totaal verlaten, stille en woeste omgeving met rotsen in de vreemdste vormen, in een gedempt licht onder een wolkendek, ben ik blij dat we samen lopen. Je voelt je geen moment onveilig in IJsland, maar de kracht van de natuur kan overweldigend zijn. Sneller dan verwacht zijn we dan toch bij Raudhólar. Omdat de zon niet meer schijnt, komt de rode kleur niet zo goed tot uiting maar het blijft mooi om te zien. Om beter zicht te hebben op de rots kunnen we nog een berg op lopen, maar de wind is erg sterk geworden en de kilometers van gisteren voel ik nog in mijn benen, dus we besluiten terug te lopen over een mooi paadje door dichte gele struiken. We gaan terug naar het hotel, maar de vraag is nog even hoe: over hetzelfde weggetje 23 km terug of 13 km door hobbelen naar Ásbyrgi en vandaar via een asfalt- en omweg terug naar Myvatn. We nemen de gok richting Ásbyrgi. Hadden we beter niet kunnen doen. Na een redelijk beginstukje blijkt de weg nog slechter te worden, keien, gaten, water op de weg….Maar het lukt en we zijn al op de helft, als we in de verte zien dat er aan de weg wordt gewerkt. Van een tegenligger horen we dat je met een echte terreinwagen wel door de modder komt, maar dat het voor een gewone auto erg moeilijk zal zijn. Dan toch maar omkeren, niets aan te doen. Dus we hobbelen en hotsen 30 km terug naar de asfaltweg bij Dettifoss, terwijl het begint te schemeren. Eindelijk, na anderhalf uur, hebben we weer asfalt onder de wielen. Gelukkig maar, want het begint te regenen, te stormen en het wordt donker. Binnen een half uur zitten we aan tafel in de gezellige bistro naast het hotel en kunnen we een zalmburger bestellen. Een heel avontuur vandaag, en we blijken weer 12 km te hebben gelopen, dus vanavond lekker ontspannen.