Amarillo

Deze nacht heb ik niet veel geslapen. Het geluid van de airco (echt noodzakelijk s’nachts, anders drijf je uit bed) is storend, maar daarbij was later op de avond een onregelmatig tikkend geluid te horen. Ik dacht dat het van de gang kwam, maar toen ik uiteindelijk op onderzoek uitging (de mannen sliepen al lang en breed natuurlijk) bleek het uit de muur van de badkamer te komen. Geen idee wat het was (het lijkt op een tikkende verwarmingsbuis), maar door de badkamerdeur dicht te doen kon ik het irritatieniveau wel wat omlaag brengen. Natuurlijk pas tegen de ochtend echt in slaap gevallen, dus ik heb wat moeite met opstaan. Vandaag gaan we naar het nabijgelegen Palo Duro Canyon Statepark. De rivier de Palo Duro heeft in de loop der tijden een grote canyon doen ontstaan, na de Grand Canyon in de staat Arizona de grootste van de USA. Er is in het vlakke landschap geen enkele aanwijzing te vinden dat er zo’n prachtig groot en woest natuurgebied ligt. De canyon is pas te zien als je het park binnen rijdt. De weg door het park gaat voor het grootste gedeelte over de bodem van de canyon, dus we moeten via een bochtige weg honderden meters afdalen. We rijden eerst een stuk door het park om van de mooie omgeving te genieten, en besluiten dan om een trail te gaan lopen. Voorzien van flesjes water (geen overbodige luxe met 35,5°C), met petten op en goed ingesmeerd met zonnebrandcrème gaan we richting de Lighthouse, een aparte rotsformatie die je vanaf de weg niet kan zien liggen. De totale lengte van de trail is op zich 6 mijl (bijna 10 km), maar we hebben al besloten met deze warmte alleen een gedeelte van de trail te doen. Het is prachtig om door de stille canyon te lopen, langs hoge, bruinrode rotsformaties die scherp afsteken tegen een strakblauwe lucht. We zien een grote roadrunner over de rode aarde rennen, en terwijl Theo nog pogingen doet het beestje te fotograferen, staan Lennart en ik een stukje verder op het pad bijna op een (wat later blijkt) halsbandhagedis. Een stukje verder zit op een rots nog een hagedis, ziet er net weer wat anders uit. Het pad stijgt en daalt en na drie kwartier lopen komen we bij een mooi uitzichtpunt, waar we de Lighthouse in de verte kunnen zien liggen. Doel is wat ons betreft bereikt, en we lopen weer terug richting auto. De temperatuur is alweer gestegen, maar daar heeft de gehoornde padhagedis, die we langs het pad zien, geen last van. Het beestje is zo lelijk, dat ik het meteen een schatje vind. Naïef als we zijn, hebben we toch nog te weinig water meegenomen, want we zijn al zo’n beetje door onze voorraad heen als we, na totaal een kleine 5 km gelopen te hebben, druppend van het zweet bij de parkeerplaats arriveren. Er staan niet voor niets waarschuwingsborden (de hitte leidt jaarlijks tot doden en gewonden door een slechte voorbereiding op het lopen van de trail) en grote thermometers (het is alweer 40°C). We tanken bij in een klein winkeltje, nemen een bescheiden lunch en besluiten nog een korte trail te lopen. De naam van de trail doet vermoeden dat we bij de rivier uitkomen, maar al wat we zien, geen drupje water. Wel een heel legioen sprinkhanen in allerlei kleuren en maten die voor ons uit springen, wegspringen, tegen ons aan springen en langs vliegen. Na 3 km wandelen zijn we weer terug bij het beginpunt, en we hebben het nu allemaal wel gehad. We drinken extra water en eten chips in de gekoelde auto, en komen dan weer een beetje bij. Geen trail meer vandaag. We verlaten het park met nog een paar stops om van het prachtige uitzicht te genieten. We rijden niet rechtstreeks naar het hotel, maar gaan op zoek naar nog een paar ‘kunstwerken’ langs de weg. In navolging van de Cadillac Ranch heeft een boer tractoren half ingegraven. We kunnen het terrein helaas niet op, maar er is hier verder geen kip, dus we kunnen het kunstwerk rustig bekijken. Het moet een hele klus zijn geweest. Op weg terug naar Amarillo komen we langs twee gigantische benen, dus ook daar wat foto’s gemaakt. In het hotel wat tijd genomen om te rusten voor we een hapje zijn gaan eten. Na het eten heb ik samen met Theo twee caches opgespoord in de omgeving van het hotel en tenslotte hebben we nog een duik genomen in het verlaten zwembad. Morgen op weg naar Dallas, dat wordt een rit van zo’n 6 uur, de langste van deze vakantie waarvan we de dagen nu kunnen gaan aftellen.