Van Big Bend National Park naar Fort Stockton
Door: Anja
Blijf op de hoogte en volg Anjaentheo2013
16 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Fort Stockton
En zo is het bij het krieken van de dag alweer zaterdag 16 augustus. De tijd vliegt, maar tegelijk hebben we het gevoel al heel lang op vakantie te zijn. New York lijkt al weken achter ons te liggen in plaats van een week. Veel gezien en gedaan, maar we hebben nog ruim een week. Jippie! We gaan op tijd ontbijten: het ‘verse’ gesneden fruit is vervangen door hele vruchten, dus daar durven we wel weer iets van te nemen. Daarna op het terras met laptop, i-pad en tablet om ieder even z’n eigen ding te doen, in mijn geval het reisverslag en bijbehorende foto’s op internet zetten. Het is boven de bergen zwaar bewolkt (dat zijn we niet meer gewend), maar we zien dat het in het dal zonnig is. En inderdaad breekt de zon door als we in het park naar het zuiden rijden. De rit naar Fort Stockton, de volgende overnachtingsplek, is maar kort (voor Amerikaanse begrippen, is toch nog 2,5 uur), dus we hebben besloten nog een canyon te gaan bekijken. In de nationale parken word je altijd wel verwezen naar mooie uitzichten, dus we stoppen zo af en toe om daar van te genieten. Ook weer gieren op de weg, die nu in de bosjes iets lekkers hebben liggen. Theo probeert foto’s te maken, maar dan vliegt een gier er met de prooi vandoor. Hij staat nog net op het hoekje van de foto, maar met een beetje uitvergroten en bijsnijden is hij toch nog vrij duidelijk te zien. Vanaf een uitzichtspunt waar we de canyon kunnen zien, zien we ook een man op een ezel door het midden van de rivier gaan, een hond zwemt mee. In dit jaargetijde is de Rio Grande niet meer dan een modderstroom waar je doorheen kan waden. Dat Mexicanen hier gebruik van maken blijkt wel uit de waarschuwingsborden, die aangeven dat het strafbaar is om iets te kopen van een Mexicaan. De man op de ezel blijkt ook een Mexicaan te zijn. Op de parkeerplaats bij de canyon waar we even later de auto neerzetten, spreekt hij ons aan en vraagt of we met de ezel naar de canyon willen, of dat we hem op de foto willen zetten. Kost geld natuurlijk. Dan doen we maar niet. Ook kopen we geen handgemaakte kraalfiguren die hier en daar onbewaakt op een steen staan uitgestald, met een potje erbij om geld in te doen. Creatief als hij is (de man heeft er nog een ezel en wat paarden rondlopen) kunnen we ook donaties doen in verschillende potjes voor de ‘zingende Mexicaanse Jezus’.
We besluiten een korte trail van een uur te gaan lopen, naar de ingang van de canyon en de oever van de Rio Grande. De temperatuur valt nog mee (31°C), dus gewapend met flesjes water beginnen we aan de korte klim. Daarna gaat het pad geleidelijk naar beneden. Dat moeten we dus straks ook weer naar boven….nog maar even niet aan denken. Het is prachtig bij de canyon: Ontzagwekkend hoog torenen de roodgetinte wanden van de canyon boven ons uit. De Rio Grande zelf maakt weinig indruk, maar dat was te verwachten. Als we op de terugweg zijn, ziet Lennart plotseling een roadrunner. Jammer dat ons toestel niet voldoende kan inzoomen, maar we hebben hem toch, klein en niet scherp, rennend op de foto staan. Het ‘miep miep’ moeten we er zelf bij denken, want het beestje maakt geen geluid. De temperatuur is ondertussen weer vlotjes opgelopen, en het naar boven klimmen in die hitte valt niet mee. Gelukkig lokt de airco, koud water en chips, om alle tekorten weer aan te vullen. Nu gaan we toch maar richting Fort Stockton. We moeten nog wel zo’n 50 km door het park rijden voor we bij de uitgang zijn, en op het park is 45 mijl per uur de maxamale toegestane snelheid. Theo heeft er een handje van om toch regelmatig iets harder te rijden, ook om wakker te blijven op de uitgestorven lange wegen, maar dat blijft niet onopgemerkt. Zo rijden we nog volledig alleen op de weg, en zo zie ik plotseling in de achteruitkijkspiegel een witte auto met zwaailichten. Parkpolitie! Stond die verstopt achter een struikje? Stilstaan, raampjes open, alleen een waarschuwing want de overtreding was niet zo erg (we reden 52 mijl blijkbaar), waar waren we geweest, waar gingen we naar toe, en rijbewijs laten zien. Rijbewijs werd meegenomen om te controleren, maar even later stond de man weer voor het raampje: wat de achternaam was en waar die naam te vinden was op het rijbewijs? Theo ook even zoeken, ja achternaam gevonden, man weer weg voor controle en kwam weer spoedig terug. Verder alles in orde, maar voorzichtig aan op de weg. De rest van de weg door het park hebben we keurig 45 mijl gereden. En dat was maar goed ook, want een zwarte gier vond het nodig om langs de weg op te stijgen en een draai te maken voor onze auto. Het beest zat bijna met de vleugels gespreid tegen de voorruit, maar trok nog net op tijd op. We schrokken ons te pletter! Eenmaal van het park af konden we weer vaart maken, maar niet voor lang: een ‘board control’. Een gebouwtje langs de weg met tientallen camera’s aan beide kanten van de weg en mannen in uniform met een drugshond. Mexicanen met of zonder drugs komen niet zomaar Texas binnen en wie weet hadden wij er ook wel iets mee te maken. Raampjes open, paspoorten graag, waar kwamen we vandaan, waar gingen we naar toe, wat is je naam, geboortedatum, kijken of de foto nog lijkt…en gelukkig was alles in orde en mochten we weer verder. Volgens ons waren die grenswachters zelf Mexicanen, het moet toch niet gekker worden….We reden door tot Marathon en besloten daar een hapje te eten bij een blijkbaar drukbezocht Amerikaans eettentje. Een stevige, schommelende zwarte serveerster liep te zuchten en luidruchtig vrolijk te zijn, deed 10 dingen tegelijk terwijl een klant hielp met opruimen en schoonmaken, een paar mannen achter ons die er al zaten kregen hun eten pas een poosje na ons en keken daar totaal niet van op, sauzen stonden in een koelkast naast de toiletruimte, het licht viel af en toe uit door naderend onweer…kortom een uurtje genieten. Daarna met een beetje tempo doorgereden naar Fort Stockton om het onweer voor te blijven, anders zouden de golvende wegen plaatselijk vollopen met water en zouden we niet verder kunnen. Op tijd bij het hotel, en daarna nog even het stadje in om de historische route te rijden. Viel tegen (wat is er historisch en wat is gewoon vervallen?) maar dat kwam ook door de regen die steeds harder begon te vallen. Ik wilde eigenlijk nog een paar caches zoeken, maar niet in dit weer. Dus terug naar het hotel, en onderweg werd het noodweer met enorme bliksemschichten en donderklappen. En ik heb het al niet op onweer… Theo heeft nog wat eten gekocht bij de dichtbij gelegen Wallmart, en verder zijn we rustig op onze kamer gebleven. Morgen is er weer een dag (hoop ik ).
We besluiten een korte trail van een uur te gaan lopen, naar de ingang van de canyon en de oever van de Rio Grande. De temperatuur valt nog mee (31°C), dus gewapend met flesjes water beginnen we aan de korte klim. Daarna gaat het pad geleidelijk naar beneden. Dat moeten we dus straks ook weer naar boven….nog maar even niet aan denken. Het is prachtig bij de canyon: Ontzagwekkend hoog torenen de roodgetinte wanden van de canyon boven ons uit. De Rio Grande zelf maakt weinig indruk, maar dat was te verwachten. Als we op de terugweg zijn, ziet Lennart plotseling een roadrunner. Jammer dat ons toestel niet voldoende kan inzoomen, maar we hebben hem toch, klein en niet scherp, rennend op de foto staan. Het ‘miep miep’ moeten we er zelf bij denken, want het beestje maakt geen geluid. De temperatuur is ondertussen weer vlotjes opgelopen, en het naar boven klimmen in die hitte valt niet mee. Gelukkig lokt de airco, koud water en chips, om alle tekorten weer aan te vullen. Nu gaan we toch maar richting Fort Stockton. We moeten nog wel zo’n 50 km door het park rijden voor we bij de uitgang zijn, en op het park is 45 mijl per uur de maxamale toegestane snelheid. Theo heeft er een handje van om toch regelmatig iets harder te rijden, ook om wakker te blijven op de uitgestorven lange wegen, maar dat blijft niet onopgemerkt. Zo rijden we nog volledig alleen op de weg, en zo zie ik plotseling in de achteruitkijkspiegel een witte auto met zwaailichten. Parkpolitie! Stond die verstopt achter een struikje? Stilstaan, raampjes open, alleen een waarschuwing want de overtreding was niet zo erg (we reden 52 mijl blijkbaar), waar waren we geweest, waar gingen we naar toe, en rijbewijs laten zien. Rijbewijs werd meegenomen om te controleren, maar even later stond de man weer voor het raampje: wat de achternaam was en waar die naam te vinden was op het rijbewijs? Theo ook even zoeken, ja achternaam gevonden, man weer weg voor controle en kwam weer spoedig terug. Verder alles in orde, maar voorzichtig aan op de weg. De rest van de weg door het park hebben we keurig 45 mijl gereden. En dat was maar goed ook, want een zwarte gier vond het nodig om langs de weg op te stijgen en een draai te maken voor onze auto. Het beest zat bijna met de vleugels gespreid tegen de voorruit, maar trok nog net op tijd op. We schrokken ons te pletter! Eenmaal van het park af konden we weer vaart maken, maar niet voor lang: een ‘board control’. Een gebouwtje langs de weg met tientallen camera’s aan beide kanten van de weg en mannen in uniform met een drugshond. Mexicanen met of zonder drugs komen niet zomaar Texas binnen en wie weet hadden wij er ook wel iets mee te maken. Raampjes open, paspoorten graag, waar kwamen we vandaan, waar gingen we naar toe, wat is je naam, geboortedatum, kijken of de foto nog lijkt…en gelukkig was alles in orde en mochten we weer verder. Volgens ons waren die grenswachters zelf Mexicanen, het moet toch niet gekker worden….We reden door tot Marathon en besloten daar een hapje te eten bij een blijkbaar drukbezocht Amerikaans eettentje. Een stevige, schommelende zwarte serveerster liep te zuchten en luidruchtig vrolijk te zijn, deed 10 dingen tegelijk terwijl een klant hielp met opruimen en schoonmaken, een paar mannen achter ons die er al zaten kregen hun eten pas een poosje na ons en keken daar totaal niet van op, sauzen stonden in een koelkast naast de toiletruimte, het licht viel af en toe uit door naderend onweer…kortom een uurtje genieten. Daarna met een beetje tempo doorgereden naar Fort Stockton om het onweer voor te blijven, anders zouden de golvende wegen plaatselijk vollopen met water en zouden we niet verder kunnen. Op tijd bij het hotel, en daarna nog even het stadje in om de historische route te rijden. Viel tegen (wat is er historisch en wat is gewoon vervallen?) maar dat kwam ook door de regen die steeds harder begon te vallen. Ik wilde eigenlijk nog een paar caches zoeken, maar niet in dit weer. Dus terug naar het hotel, en onderweg werd het noodweer met enorme bliksemschichten en donderklappen. En ik heb het al niet op onweer… Theo heeft nog wat eten gekocht bij de dichtbij gelegen Wallmart, en verder zijn we rustig op onze kamer gebleven. Morgen is er weer een dag (hoop ik ).
