New York, here we come!
Door: Anja
Blijf op de hoogte en volg Anjaentheo2013
04 Augustus 2014 | Verenigde Staten, New York
s’ Ochtends vroeg gaat de wekker af om 3.45u. Omdat we om 6.15u op Schiphol moeten zijn, we de auto parkeren bij ‘123 parking’ en vandaar met de shuttle naar het vliegveld worden gebracht, gaan we het liefst op tijd weg. Snel nog wat boterhammetjes gesmeerd en de poezen een laatste knuffel gegeven, en dan kan de reis beginnen. Op de snelweg toch al aardig wat verkeer, maar we zijn keurig op tijd bij de garage. Met een privébusje worden we direct naar Schiphol gebracht, waar Maikel en Dimfy toevallig net uit de auto stappen. Zij zijn door de vader van Maikel vanuit Zeewolde naar Amsterdam gebracht.
Als we bezig zijn met inchecken komen ook Darco en Evelien eraan: zij hebben bij een vriend gelogeerd in Amsterdam en zijn met de trein naar Schiphol gekomen. Nu de hele groep compleet is kunnen we het inchecken afronden en de koffers inleveren. Nog een ontbijtje kopen bij AH en slaappillen voor Darco bij de apotheek, en het is alweer tijd om naar de gate te gaan. De controle verloopt soepel, we hoeven niet eens onze schoenen uit te doen of onze laptops aan te zetten. Na een kwartiertje uitloop (wat voor United Airlines zeldzaam is, horen we van een dame: meestal vertrekken de vluchten veel later dan gepland of helemaal niet) kunnen we aan boord. De vliegreis verloopt voorspoedig, tot we gaan dalen vlakbij Newark. De enorme, prachtige wolkenpartijen, die we als grote witte schuimvlokken steeds dichterbij hebben zien komen, zorgen voor behoorlijke turbulentie als we er doorheen moeten vliegen. Al dansend en schokkend zien we door de raampjes alleen nog maar witte flarden aan ons voorbij schieten. Erg bemoedigend is de mededeling van de steward dat er voldoende zakjes zijn voor mensen die luchtziek zijn, en dat mensen die een hartaanval krijgen twee keer op het knopje moeten drukken, zodat er dan iemand komt! Dat er op het vliegveld drie terminalen zijn, zoals de steward ook nog opmerkt, maakt het er niet beter op. Gelukkig valt het verder mee en nadat we in de verte de skyline van New York hebben kunnen bewonderen, landen we veilig op de grond. Door de strenge controle, koffers van de band, geld pinnen, allemaal nog even naar het toilet, en dan kunnen we met de shuttle naar het hotel worden gebracht. De chauffeur komt wat traag op gang: we rijden een stukje, staan stil, er blijken nog mensen te moeten instappen, we rijden een stukje, staan weer stil, er kan blijkbaar nog een dame bij……maar daarna maakt hij het stilstaan goed. Nou ja, goed…Het wordt een ware dodemansrit: hij scheurt over de weg, gooit zijn busje overal voor, rijdt op stroken waar hij niet mag rijden (hij stuurt steeds met 1 hand en bedient ondertussen ook nog zijn mobiel) rijdt door rood en weet maar net een ongeluk te vermijden als een andere automobilist het ook waagt zijn auto tussen het zooitje ongeregeld te gooien. Maar hij weet ons heelhuids bij het hotel te krijgen, en omdat in het busje staat aangegeven dat ‘de uiteinden gewaardeerd worden’ (je kan je er van alles bij voorstellen ), krijgt hij van ons toch een fooi (de juiste vertaling van tip dus). Teveel natuurlijk, maar wij hebben nog geen kleingeld en hij bijna geen wisselgeld. Nou ja, weer iemand blij gemaakt. Omdat we wel kunnen inchecken in het Salisbury hotel, maar de kamers nog niet klaar zijn, besluiten we een hapje te gaan kopen bij de supermarkt aan de overkant van de straat, en dit soldaat te maken in het Central Park. We zitten hier vlakbij: straat uit, hoek om en je loopt zo naar binnen. En het is heerlijk warm, droog weer.
We vinden een mooi plekje op het gras, in de schaduw, en genieten van de drukte op straat, de relatieve rust van het park en het uitzicht op de hoge gebouwen die boven de bomen uittorenen. We besluiten nog een stukje door Central Park te lopen. Ik wil eigenlijk nog een geocache zoeken, maar waar ik moet zijn, daar kunnen we helaas niet komen, omdat de weg in verband met onderhoud de komende weken is afgesloten. We lopen nog wat rond, tot we op onze kamers kunnen. Even een frisse douche nemen, zomerse kleding aan, en dan lopen we nog een stukje door de stad. We bezoeken Times Square en hebben op zich het voornemen om in het donker terug te gaan. Maar als we na een korte maaltijd bij de Pizzahut weer in het hotel zijn, slaat de vermoeidheid toch toe. Het is voor ons nu 2.00u in de nacht, dus we zijn 22 uur op. Geen mogelijkheid om dit eerste verslag van onze reis online te zetten (internet in het hotel is razend duur, dus dat wordt waarschijnlijk een paar dagen wachten), dus tijd om te slapen, in de stad die nooit slaapt.
Als we bezig zijn met inchecken komen ook Darco en Evelien eraan: zij hebben bij een vriend gelogeerd in Amsterdam en zijn met de trein naar Schiphol gekomen. Nu de hele groep compleet is kunnen we het inchecken afronden en de koffers inleveren. Nog een ontbijtje kopen bij AH en slaappillen voor Darco bij de apotheek, en het is alweer tijd om naar de gate te gaan. De controle verloopt soepel, we hoeven niet eens onze schoenen uit te doen of onze laptops aan te zetten. Na een kwartiertje uitloop (wat voor United Airlines zeldzaam is, horen we van een dame: meestal vertrekken de vluchten veel later dan gepland of helemaal niet) kunnen we aan boord. De vliegreis verloopt voorspoedig, tot we gaan dalen vlakbij Newark. De enorme, prachtige wolkenpartijen, die we als grote witte schuimvlokken steeds dichterbij hebben zien komen, zorgen voor behoorlijke turbulentie als we er doorheen moeten vliegen. Al dansend en schokkend zien we door de raampjes alleen nog maar witte flarden aan ons voorbij schieten. Erg bemoedigend is de mededeling van de steward dat er voldoende zakjes zijn voor mensen die luchtziek zijn, en dat mensen die een hartaanval krijgen twee keer op het knopje moeten drukken, zodat er dan iemand komt! Dat er op het vliegveld drie terminalen zijn, zoals de steward ook nog opmerkt, maakt het er niet beter op. Gelukkig valt het verder mee en nadat we in de verte de skyline van New York hebben kunnen bewonderen, landen we veilig op de grond. Door de strenge controle, koffers van de band, geld pinnen, allemaal nog even naar het toilet, en dan kunnen we met de shuttle naar het hotel worden gebracht. De chauffeur komt wat traag op gang: we rijden een stukje, staan stil, er blijken nog mensen te moeten instappen, we rijden een stukje, staan weer stil, er kan blijkbaar nog een dame bij……maar daarna maakt hij het stilstaan goed. Nou ja, goed…Het wordt een ware dodemansrit: hij scheurt over de weg, gooit zijn busje overal voor, rijdt op stroken waar hij niet mag rijden (hij stuurt steeds met 1 hand en bedient ondertussen ook nog zijn mobiel) rijdt door rood en weet maar net een ongeluk te vermijden als een andere automobilist het ook waagt zijn auto tussen het zooitje ongeregeld te gooien. Maar hij weet ons heelhuids bij het hotel te krijgen, en omdat in het busje staat aangegeven dat ‘de uiteinden gewaardeerd worden’ (je kan je er van alles bij voorstellen ), krijgt hij van ons toch een fooi (de juiste vertaling van tip dus). Teveel natuurlijk, maar wij hebben nog geen kleingeld en hij bijna geen wisselgeld. Nou ja, weer iemand blij gemaakt. Omdat we wel kunnen inchecken in het Salisbury hotel, maar de kamers nog niet klaar zijn, besluiten we een hapje te gaan kopen bij de supermarkt aan de overkant van de straat, en dit soldaat te maken in het Central Park. We zitten hier vlakbij: straat uit, hoek om en je loopt zo naar binnen. En het is heerlijk warm, droog weer.
We vinden een mooi plekje op het gras, in de schaduw, en genieten van de drukte op straat, de relatieve rust van het park en het uitzicht op de hoge gebouwen die boven de bomen uittorenen. We besluiten nog een stukje door Central Park te lopen. Ik wil eigenlijk nog een geocache zoeken, maar waar ik moet zijn, daar kunnen we helaas niet komen, omdat de weg in verband met onderhoud de komende weken is afgesloten. We lopen nog wat rond, tot we op onze kamers kunnen. Even een frisse douche nemen, zomerse kleding aan, en dan lopen we nog een stukje door de stad. We bezoeken Times Square en hebben op zich het voornemen om in het donker terug te gaan. Maar als we na een korte maaltijd bij de Pizzahut weer in het hotel zijn, slaat de vermoeidheid toch toe. Het is voor ons nu 2.00u in de nacht, dus we zijn 22 uur op. Geen mogelijkheid om dit eerste verslag van onze reis online te zetten (internet in het hotel is razend duur, dus dat wordt waarschijnlijk een paar dagen wachten), dus tijd om te slapen, in de stad die nooit slaapt.
