Dag 3 Quinault

Gistermiddag besloten nog een bezoekje te brengen aan Pike Place Market, een grote overdekte markt en veel kleine winkeltjes. Zondagmiddag, eind van de dag, dus niet zoveel meer te beleven, maar het was nog erg gezellig om er rond te lopen. Daarna een heerlijke salade gegeten op een terrasje langs een drukke straat, en toch nog besloten naar Space Needle te gaan: de verrukkelijke chocolade mousse er een beetje aflopen. Staand onder de Needle besloten maar niet meer omhoog te gaan: was wel erg hoog! Na een vrij redelijke nacht vanochtend ontbeten aan de overkant van het hotel bij een luxe kleine kruidenierswinkel. Wat is het toch leuk om mensen te kijken als je vanaf je ontbijtplek iedereen aan je voorbij ziet lopen. Dan toch maar vertrokken uit het hotel om Seattle (een hele prettige stad) achter ons te laten. Maar niet voordat we de Hammering Man op de foto hadden gezet.
De reis naar Quinault verliep prima. De mist die in Seattle rondhing loste in de loop van de rit op en we kwamen met een strakblauwe lucht aan bij de Lodge waar we zouden overnachten. Nog te vroeg voor onze kamer, dus we besloten naar de kust te rijden. Van 30 graden en volop zon reden we naar 17 graden en een bewolkte lucht. Het strand was heel bijzonder bij Kalaloch: allemaal aangespoelde (delen van) boomstammen die door de rivieren waren meegenomen naar de zee. Heerlijk om er rond te wandelen, de zeegeur op te snuiven en het gezandstraalde hout te voelen. Wel een aantal dode vogels gevonden en het was er een waar kerkhof van dode krabben en krabbetjes, die allemaal van hun schaal waren ontdaan. Bij een strand een stukje verderop stonden hele bijzondere bomen met grote gezwellen. Op weg terug naar de Lodge kwamen we langs een trail van een halve mijl door het eerste stukje regenwoud. Geld in een envelopje gestopt om te mogen parkeren en daarna op pad gegaan. Er zullen hier waarschijnlijk geen beren zitten, maar erg gerust was ik er niet op. Het was dus ook even schrikken toen er een grote bruine, harige gedaante op ons afkwam terwijl we een enorme Douglas spar stonden te bewonderen. Het bleek gelukkig om een Newfoundlander te gaan, een grote lobbes van een hond die ons wilde begroeten. De wandeling was erg indrukwekkend, maar voor mij ook weer lang genoeg. Naar de lodge gegaan en vervolgens een hapje gegeten in een soort keet/winkeltje/snackbar waar je normaal gesproken niet naar binnen zou stappen, maar het was leuk om die sfeer een beetje te proeven. Nog een uurtje bij het meer gezeten, om de zonsondergang mee te maken. Nu zitten we in een gigantische, ouderwetse lobby. Het was een heerlijke dag.